Kenia 17 - 24 december

17-12

’s Morgens zijn we er allemaal vroeg uit. Alex pakt snel zijn koffer in en om 8 uur zit ik weer eens in de auto op weg naar de Airport, het begint er onderhand op te lijken of ik een abonnement heb. Het valt deze keer mee met de maandagochtend drukte. Gelukkig, want er is een nieuwe trafic law ingevoerd in Kenya en voor het omzijlen van de file door bijvoorbeeld een stukje af te snijden bij een benzinestation staat voortaan een boete van 5000 euro ( en nee, ik schrijf geen 0 te veel ). Kun je niet betalen dan wacht de gevangenis, dus daar kan het wel eens druk gaan worden.

We zwaaien Alex uit en rijden door naar Bombolulu workshop om mijn bestelling op te halen en in the village een naaimachine ter reparatie af te geven bij een lokale tailor. Het is nog maar vroeg in de ochtend maar er zit al een groepje mannen aan de Mnazi, we zullen maar denken dat ze een lang weekend hebben ;-)

’s-Middags zit ik weer met ma in het ziekenhuis want het gaat nog steeds niet zo goed met haar. Weer dezelfde tour langs alle afdelingen, alleen het bloedprikken hoeft niet opnieuw en in plaats van een horrorfilm speelt in de wachtkamer nu de film Garfield op de tv. Mwinyi en een “ ziek kind “ vinden hem super grappig en liggen dubbel van het lachen, terwijl ik alleen maar baal dat ik weer in het hospitaal zit. We moeten ons mam de volgende keer toch maar beter voorbereiden op Kenya. Een minder goede huisvrouw zijn zoals in mijn geval heeft soms ook zijn voordelen. Met een minder steriel huis is de overgang misschien toch net iets kleiner en je maag iets meer gewend.

We verlaten het ziekenhuis wederom met een zak vol medicijnen, nieuwe antibiotica, maagbeschermers en probiotica. De man van de apotheek vraagt aan ons mam “ do you exercise a lot because you look so fit and strong “. Daar moet ik dan weer om lachen. Ik zeg nieuwe ronde, nieuwe kansen.

18-12

Onze tijd begint te korten en we hebben nog zo veel te doen. De laatste dagen hoop je altijd dingen te kunnen afronden maar daarentegen komen er alleen maar nieuwe dingen op je pad. Ieder jaar probeer ik het weer zo te plannen dat ik nog een paar dagen vakantie kan vieren maar dat schijn ik op een of andere manier toch niet zo goed onder de knie te hebben. Het is natuurlijk ook het belangrijkst dat op school alles in orde is, we zijn ook niet gekomen om te lui te doen ( alhoewel dat soms ook wel lekker zou zijn ).

We halen Francis ( de uitvoerder ) op en Hans in Bamburi Beach en rijden samen naar school. Het heeft flink geregend vanmorgen dus ons evenwichtsorgaan wordt weer even op de proefgesteld als we uit de auto stappen. Het schoolterrein is veranderd in een zuigende glijbaan en ik lijk met elke stap een centimeter te groeien door de klei die onder mijn slippers blijft hangen.

Er zijn nog verschillende klusjes gedaan en het ziet er allemaal netjes uit. Dit is ook het juiste moment om de functionaliteit van de nieuwe goten te testen en op één na werken ze allemaal prima ( de natuur laat zich niet altijd leiden ). Hans merkt op dat het voor mensen in Nederland vast niet voor te stellen is hoe een regenbui het schoolterrein verandert en dat de goten daarom super belangrijk zijn. Het zorgt er nu voor dat het water in een soort van kleine riviertjes naar beneden stroomt zonder dat het de gebouwen aantast. Wim-Lex eat your heart out, maar wij beginnen ook al aardig geoefend te raken in watermanagement.

De schilder is al druk met het schilderen van de perimeter wall en het sponsorbord is aangevuld met nieuwe namen.

Omdat pa en ik nog wat zaken hebben te bespreken met de hoofdmeester en de chairman van het oudercomité gaan we met zijn allen terug naar Bamburi Beach hotel.

De beveiliging is door de aanslagen van Al Shabaab in Kenya behoorlijk aangescherpt ( in a Kenyan way though ook al scannen ze een kind van anderhalf in pamper ook bij de Nakumatt ) en omdat wij geen gasten zijn in het hotel wordt ons om legitimatie gevraagd. Ik weet wel dat dit vooral geldt voor de hoofdmeester en de chairman maar ik speel het spelletje mee. Ik heb altijd een kopietje van mijn paspoort in mijn tas en de Askari voelt zich zwaar belangrijk als hij streng blijft kijken terwijl ik mijn papiertje zoek. Als hij mijn gegevens gaat opschrijven in het visitors boek vraagt hij of mijn naam “ Nederlandse “ is en wordt hij pissig als ik vraag of hij al eens eerder een paspoort gezien heeft.

Als we uiteindelijk binnen zijn open ik de vergadering onder een palmboom met uitzicht op zee. We bespreken de gedane werkzaamheden op school en de plannen voor de toekomst. Een van de dingen die we allemaal belangrijk vinden is een soort van trainingscentrum voor kinderen die financieel niet in staat zijn om naar een secundary school te gaan. We brainstormen over een plan om een tailoringschool te openen die we kunnen uitbreiden met een winkeltje op het schoolterrein. Het idee was voorheen om dit soort dingen in de aula te gaan doen maar wegens gebrek aan klaslokalen is de aula nu fulltime bezet door 3 klassen.

Als alle taken omtrent de nieuwe plannen zijn verdeeld zeggen we gedag en gaan wij nog even bijkletsen met Hans en Karina. Later komen ook Ardy en Henny ( super lieve mensen die zich al jaren inzetten voor de Nederlandse stichting Furaha en projecten runnen in Kilifi en Migumo Miri ).

19-12

Ik begin volgens mij eindelijk aan de warmte te wennen dus ik heb een heerlijk nachtje geslapen in de slaapkamer. Ik heb mijn draai gevonden, ondersteboven in bed met mijn hoofd onder de fan gaat goed dus ik verban mijn woonkamerbed terug naar de bank.

Het is weer tijd voor een website update dus ik werk wat op de computer tot Chris ( Keniaanse familievriend die al jaren in Nederland woont ) belt of hij even langs kan komen, altijd gezellig !! Hij komt met Alex ( net zo groot, andere huidskleur ) en we gaan met zijn allen naar Yuls. We kletsen even bij en als Alex en Chris vertrekken lopen wij nog even nog even over het strand naar Travellers Beach in de hoop Walter ( een Belgische vriend van ons ) n’n goeien dag te kunnen zeggen maar het lukt ons niet hem te vinden.

Als we naar huis gaan delen we de auto met een oude duitse nyanya ( zo grappig dat het woord “ oma “ en “ tomaat “ hetzelfde betekenen in Swahili ) en haar jonge Keniaanse vriend. Mwinyi en ik hoeven elkaar alleen maar aan te kijken en proberen niet in de lach te schieten….zullen we tomatensalade eten vanavond ? Ach…het zal wel ware liefde zijn.

20-12

Samen met pa naar school, ons gedeelte van de brainstormsessie met de Chairman en de hoofdmeester uitwerken en kijken of we een goeie, goedkope oplossing kunnen vinden om ervoor te zorgen dat er geen regenwater meer in de perimeter wall kan trekken. Voorheen was dat niet zo’n punt maar nu hij geschilderd wordt is het wel zonde als het door het vocht verpest zou worden.

De schilder heeft hier wel een idee voor en geeft ons een quotation. Als ik vraag of het voor de hele muur is of alleen voor het gedeelte waar hij de tekeningen en tekst neerzet, zegt hij dat het natuurlijk voor de hele muur is. Als Francis even later de muur opmeet blijkt deze echter 290 ft lang ( 100 meter ) te zijn en de met de offerte van de schilder komen we toch echt niet verder dan 120 ft. Het is maar goed dat we zelf ook nog een beetje kunnen rekenen.

Al met al vinden we de eerste optie ( het plaatsen van cabro blocks ) een te dure aangelegenheid dus zoeken we naar een oplossing om eventueel de oude golfplaten, die van het vernieuwde dak zijn afgekomen, te recyclen.

Als we onderweg naar huis zijn belt Annemarie om door te geven dat ze nog een keer met ma naar het hospitaal gaat. Door 2 antibiotica kuren heeft ze nu blaren in haar mond en een dikke lip waardoor ze weer bijna niet meer kan eten. Later komen ze terug met het advies dat mama goed moet eten en weer een pakketje medicijnen, ze kan zo onderhand haar eigen apotheek beginnen.

We gaan met zijn allen een lekker koffietje drinken bij Cafesserie maar eerst lopen we nog even over de Masai markt. Ik heb Ansj beloofd nog een soort shaker te kopen, een muziekinstrumentje van een calebas met schelpjes. An ziet een gave hondenriem maar hij is een beetje te klein voor Dexter. De masai vraagt haar de maat door te geven zodat hij een neiuwe kan maken. Als ik zeg dat ze de hond zelf wel even meeneemt voor de maat krijgt hij bijna een hartwip ( wat zijn de meeste Kenianen toch ongelofelijk bang voor honden ). Als we doorlopen hoor ik hem nog net zeggen " bring the measurements, DON'T bring the dog !!!

We bestellen ice mocca bij Cafesserie waar ik ook met June, de secretaresse van school, heb afgesproken. Ik luister vol bewondering naar haar verhalen, de dingen die ze onderneemt om naast haar normale baan nog een centje bij te verdienen om haar kinderen een goede opleiding te kunnen geven en haar ideeën voor de toekomst. Ook haar angst voor wat er gaat gebeuren met de naderende verkiezingen komt voorbij, the post election violence na de vorige verkiezingen staat bij haar nog vers in haar geheugen gegrift en ze baalt ervan dat de verkiezingen nu tijdens schooltijd in maart plaatsvinden anders zou ze haar kinderen naar haar familie in Kisumu kunnen sturen omdat ze het idee heeft dat ze daar veiliger zouden zijn. Ik hoop echt dat het deze keer anders zal verlopen als 5 jaar geleden.

Omdat ma goed moet eten kookt Annemarie aardappels, boontjes, bloemkool en gehaktballen, super lief !

21-12

De stoelen en de rest van de 5 bureaus zijn klaar en pa en ik gaan kijken of het er goed uitziet. We vinden dat ze beiden nog wat beter moeten afwerken ( ivm insecten is het wel heel belangrijk dat alles strak in de lak zit ). De carpenter beloofd alles in orde te maken en alles in de loop van de middag op school af te leveren.

Onderweg naar huis delen we nog wat shirts uit die we van Runnersworld hebben gekregen en belt Annemarie of we de volgende dag mee naar de Zuidkust gaan om Susan te ontmoeten dus ik verzet mijn afspraken van zaterdagochtend naar zondagmorgen.

’s Middags val ik ( nadat ik voor de laatste keer deze vakantie in zee ben gedoken ) weer eens in een diepe slaap aan het zwembad in een poging toch een beetje uitgerust naar huis te kunnen gaan.

22-12

Om 9 uur nemen we de TukTuk naar Annemarie zodat we op tijd naar de Zuidkust kunnen vertrekken. Annemarie heeft nog visite en moet nog even regelen dat de electricity bill wordt betaald voor het eind van de dag. Ze stuurt Ainea op pad om het geld bij het postkantoor in Nyali te gaan betalen. Als ze hem even later belt zegt hij dat het niet mogelijk is om de elektriciteitsrekening te betalen omdat heel Nyali, dus ook het postkantoor, zonder elektriciteit zit…hoe dubbel kan het zijn.

Het is druk onderweg en duurt een hele tijd voordat we de pont bereiken. Gelukkig kunnen we wel vrij snel de pont op waar we naast een vrachtwagen voor vleesvervoer komen te staan. Door de stank die daar uitkwam wilden we allemaal spontaan vegetariër worden.

Eenmaal bij Susan’s huis aan Diani Beach aangekomen wanen wij ons weer eens in het paradijs, wat is het hier onbeschrijfelijk prachtig. En wat leuk om Susan eindelijk eens een hand te kunnen schudden nadat we elkaar al regelmatig via mail hebben gesproken.

Susan geeft in Kenya het magazine Young African Express uit, een blad voor kinderen boordevol leerzame onderwerpen. Afgelopen jaar konden jonge mensen via YAE deelnemen aan een wedstrijd door het verzinnen en uitwerken van het beste business plan voor de trouwjurken die wij eerder met de container naar Kenia hadden verscheept. De beste drie kregen dan ook daadwerkelijk een aantal trouwjurken zodat ze hun business konden starten. Onlangs is bekend geworden dat de eerste prijs is gewonnen door een Masai meisje dat samen met haar vader een businessplan had uitgewerkt. Geweldig en ook heel bijzonder omdat de Masai normaal gesproken nog helemaal niet zo vooruitstrevend zijn als het de ontwikkeling en zelfstandigheid van vrouwen betreft. We waren allemaal erg verrast en blij met deze uitkomst en hopen dat het bedrijfje van onze winnares een succes wordt.

Rob heeft ’s avonds erwtensoep gekookt voor ons allemaal, wat een verwennerij !

23-12

En nu begint hij dan echt…..de laatste dag van onze vakantie. Ik voel me nu al onbehaaglijk.

Voor de laatste keer gaan we met zijn allen naar school om de laatste puntjes op de i te zetten. Zoals gewoonlijk krijgen we nog een klein tegenslagje te verwerken, de schilder is niet klaar en heeft een opdracht niet volgens afspraak afgewerkt en ze hebben bij de metalen deuren van de aula een paar doorstoppers aangebracht waar ik m’n haar nog niet mee in bedwang zou kunnen houden, laat staan een dubbele deur. In plaats van de puntjes op de i krijg ik er een punthoofd van en kan ik nog eens een keer goed uit m’n dak gaan. Dat hebben we deze keer nog niet meegemaakt, maar ook het item “ flippen “ kan ik op het laatste momentje nog aanvinken op de lijst van verschillende gemoedstoestanden.

De schilder en de uitvoerder beloven alles volgens afspraak in orde te maken en ik geef de Chairman opdracht om dit te controleren op een later tijdstip. En ach, we mogen ook niet zeuren, uiteindelijk is alles super vlotjes en naar tevredenheid verlopen. Als er helemaal niks mis zou gaan dan zou ik gaan twijfelen of ik überhaupt in Afrika ben.

We nemen afscheid van iedereen en gaan snel richting huis nadat we nog onderweg nog wat boodschappen hebben gedaan. Rob en Annemarie komen ons om 1 uur halen omdat we als afscheid nog samen willen lunchen bij Monsoon, een restaurantje op weer zo’n geweldige plek aan zee.

Rob en An zijn ’s morgens op kraamvisite geweest en onderweg in de auto naar Mtwapa hebben ze het erover dat het zo apart is dat Afrikaanse kindjes blank worden geboren en pas naar een aantal dagen hun donkere huidskleur krijgen en ik merk op dat het bij sommige wel tot hun 70ste duurt voordat ze Afrikaanse lippen krijgen, toch mam ?

Bij Monsoon bestellen we de bekende seafood platter bij mijn favoriete waitress, komen we verschillende bekenden tegen en loopt Artillio ( de eigenaar ) weer gezellige klets te verkopen met een biertje in zijn hand. Wat een mooie afsluiting van een geweldige vakantie.

Thuis nemen we afscheid van An ( Rob zullen we de volgende dag nog zien op de luchthaven, die mag er namelijk voor zorgen dat ons vliegtuig veilig de lucht in kan ) en beginnen pa en ma met pakken. Ik kan me er weer eens niet toe zetten, vind het altijd zo’n domper dat pakken en wil mijn vertrek tot het laatst uitstellen.

Ik krijg nog bezoek, neem voor de zoveelste keer die dag afscheid en duik om 1 uur mijn ondersteboven bed in.

24-12

Als ik om half 7 opsta is er echt geen ontkomen meer aan. We hadden allemaal zoveel spullen bij voor Kenia maar ook weer minstens zoveel gekocht om mee naar Nederland te nemen. Ik prop alles in mijn koffer en moet er bovenop gaan zitten om hem dicht te krijgen, nu komen die extra kilo’s op mijn achterste goed van pas ;-)

Snel nog even douchen en voor de laatste keer spring ik op en neer om die paar druppels die uit de douchekop komen op te vangen.

We nemen afscheid bij Jacy Joka en knuffel mijn hondje nog even voordat we met Mwinyi naar het vliegveld vertrekken.

Vanwege de op handen zijnde kerst is het erg rustig onderweg en we zijn al vroeg op de luchthaven. We zeggen Mwinyi gedag en kletsen voorbij de douane nog even met Rob maar dan is het echt tijd om te gaan……

.......dag Kenia, wat ga ik je, je lieve mensen en je zon weer missen………




Lieve mensen, bedankt voor het volgen van onze verhalen en alle lieve reacties.

Voor iedereen alvast een hele prettige jaarwisseling en een heel mooi 2013 toegewenst.

Liefs Daan