Kenia November 2015

Donderdag 12 November

Goed voorbereid, voorzien van online bestelde e-visas, vertrekken we in alle vroegte naar Schiphol...om 10 uur vertrekt ons vliegtuig naar Nairobi en we willen de files een beetje voor zijn. Ik neem mee...ons pa + johan + 6 koffers + griep...hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet maar het lukt me toch elk jaar weer om niet fit naar Kenia te vertrekken. Hopen maar dat een beetje ( veel ) zon en een beetje ( veel ) warmte me snel van die Nederlandse snotneus afhelpen.

Ons vliegtuig vertrekt mooi op tijd en na een voorspoedige vlucht landen we 7.20 uur later in Nairobi. Met een beetje voordringmentalitieit lukt het ons een beetje vooraan in de doane rij te belanden en na slechts een kwartiertje wachten kunnen we de koffers van de band afplukken en via wat obstakels ( openliggende weg, karretjes met koffers ) de domestic departures bereiken, koffers weer inchecken en eindelijk een Tusker bestellen.

Om half elf vliegen we door naar Mombasa waar we rond half een in de supermarkt staan om alvast wat dingen voor het ontbijt te kopen.

Aangekomen bij ons appartement moet Esther uit bed getrommeld worden door de bewaker zodat ze voor ons de sleutel kon pakken...ik dacht dat jullie morgen pas kwamen...oeps ! Maar de kamer is gelukkig klaar en Esther is de beroerdste niet en in pyjama best nog bereid om een biertje voor ons uit de bar te gaan halen...Nog heel even relaxen en de koffers openmaken om alle eetbare cadeautjes meteen veilig te stellen in de koelkast zodat we niet net als vorig jaar nog een stuk kaas ontdekten bij pa in zijn koffer toen we al twee weken hier waren.

Vrijdag 13 November

We zijn alledrie al om zes uur klaarwakker...huhhh...soort omgekeerde jetlag of toch gewoon goed geslapen in het vliegtuig ? Annemarie belt al vroeg om te vragen of we goed zijn aangekomen en spreken later op de middag af om naar hun toe te gaan om ff bij te kletsen.

We gaan op tijd met Mwinyi naar de Nakumatt om geld te pinnen, onze telefoon keniaklaar te maken en nog wat extra boodschappen te halen.

Terug bij Jacy Joka nemen we een duik in zwembad...vandaag is het nog een relax dagje ! We drinken een biertje bij Rob en Ann en eindigen bij Kigotho voor een heerlijk Keniaans avondmaal, porkchops, kuku en kachumbari...voel me al weer helemaal thuis.

Zaterdag 14 November

Het heeft niet zo maar een beetje geregend vannacht en de lucht is nog steeds dreigend...vol goede moed vetrekken we toch maar met Mwinyi naar school omdat we hebben afgesproken met onze werkmannen en de hoofdmeester.

Die goede moed verdwijnt al heel snel in mijn schoenen zodra we de harde weg verlaten...na een aantal stevige schuivers met de auto krijg ik het ( held die ik ben ) al snel benauwd en wanneer we halverwege de eerste heuvel blijven steken roep ik dat ik de auto uit wil en wel ga lopen...ook geen handig plan want ik glij al bijna languit en 3 kilo plakkende klei onder je slippers kom je ook niet echt vooruit.

Inmiddels hebben pa en Johan de auto ook verlaten en zijn er een paar vrijwilligers opgestaan ( waaronder pa ) om de auto omhoog te duwen...Met glibber, modder en spinnende banden krijg je ???......Precies.....Pa die als enige van top tot teen onder de modder zit !!! ALs ie zich daarna ook nog omhoog wil trekken en zich vast wil houden aan een prikkelbosje heeft ook hij het Keniagevoel weer helemaal te pakken.

Zonder verdere kleerscheuren en heldhaftige optredens van pa bereiken we uiteindelijk school waar het onmiddelijk weer keihard begint te gieten...wat een bende...modderstromen over het terrein en we zien gelukkig dat onze eerder aangelgde goten en voetpad goed dienst doen.

Ons project voor deze vakantie is het afbreken en opnieuw opbouwen van een wc gebouw. Dit was het laatste jaar zo slecht, gescheurde vloeren en muren, dat het niet langer veilig was om het nog te gebruiken. Met het grote aantal kinderen hebben is het aantal wc's dat er staat echter al minimaal dus wel willen deze weer zo snel mogelijk in gebruik nemen.

De werklui waren tussen de buien door al bezig met het afbreken van de muren en we verbazen ons alledrie wederom dat die mannetjes hier op blote voeten grote stukken steen staan af te kappen. Ik maak foto's voor onze aannemer Ali die pas woensdag aankomt vanuit Amerika.

De hoofdmeester is inmiddels ook gearriveerd en we houden nog een korte vergadering in zijn office...we spreken af elkaar maandag weer op school te ontmoeten.

We nemen de andere ( betere maar veel drukkere ) route door Mishomoroni naar Yul's, het is inmiddels droog dus even naar het strand moet kunnen. Even slappe klets met een van de jongens op het strand...he was a captain and this was his boat...of we mee willen varen nu...het was eb en de boot lag volledig op het droge...hoe dacht hij dat te gaan oplossen ?

Zondag 15 November

Vandaag hebben we een dagje vrij, het zonnetje laat zich weer zien dus we s'morgens nemen we een duik in het zwembad. We moeten nog stiekem lachen wanneer een hele blanke kerel zich laat insmeren door een klein Keniaans vrouwtje die ook bij het zwembad liggen...naast zijn dikke buik zal hij in haar ogen ook wel een dikke portemonnaie hebben of zou het toch echte liefde zijn ???

s' Middags rijden we Mwinyi naar Copacabana om nog even lekker met onze voetjes in het zand een biertje te drinken en kipje te kluiven ! Wat hebben we het toch slecht.

Als we naar huis willen blijkt de weg waarover we gekomen zijn ineens afgesloten te zijn omdat er een shovel een berg zand op heeft geschoven...ook op zondag wordt er aan de weg gewerkt hier...Mwinyi is confused en zegt dat we verdwaald zijn maar gelukkig vinden we uiteindelijk de grote weg richting Mombasa weer terug nadat we voor mijn gevoel wat rondjes hebben gereden.

Ik kook nog een pastaatje voor de mannen en als we op ons balkon nog aan een stuk watermeloen zitten te eten staat onder ons ineens het kleine Keniaanse vrouwtje van het zwembad 'help...i need help' te schreeuwen. Ik zeg tegen Johan dat het volgens mij serieus is en hij spurt naar beneden en ik roep ons pap uit de kamer om te zeggen dat hij waarschijnlijk kan gaan reanimeren. Gelukkig was dat niet het geval maar even later kwamen ze wel allebei in shock terug...meneertje dikke portomonnaie bleek knockout poedelnaakt op bed te hebben gelegen...ook niet iets wat je vrijwillig zou gaan bekijken. Gelukkig kwam de beste man weer bij en bleek het allemaal wel mee te vallen. Klein zonnesteekje wellicht.

Maandag 16 November

De hele nacht heeft het gegoten en ook s'morgens lijkt het er niet op dat de regen snel van plan is op te houden.

Mwinyi is al vroeg bij ons maar we hebben allemaal het idee dat naar school gaan niet zo'n handig plan is gezien de stunts die we zaterdag al hadden moeten uithalen om er te komen...We besluiten even naar Bombolulu workshop te gaan om wat souveniers te kopen, het kan maar vast gebeurd zijn. We worden door een behulpzame medewerker met paraplu uit de auto geescorteerd maar om de ingang te bereiken moeten we wel eerst door een diepe plas tijgeren...laten we onze rubberlaarzen nu net vergeten zijn.

Door een grote brand door kortsluiting is een groot gedeelte van Bombolulu workshop afgebrand en is er ook nog maar een klein gedeelte van het winkeltje open. Er wordt hard gewerkt om alles weer op te bouwen maar dat gaat nog wel een tijdje duren ben ik bang.

We besluiten na het shoppen maar naar Voyager te gaan om een drankje te doen en te wachten tot het stopt met regenen en om vijf uur s'middags is het dan eindelijk droog. Het is op alle fronten een vochtig dagje geweest en besluiten kip met friet te bestellen bij Jacy Joka en heel vroeg ons bed in te duiken...Morgen willen we toch echt graag naar school om alle kinderen weer te zien.

Dinsdag 17 November

Jeuhhhhhhhhh....het is droog buiten en ook wij zijn weer goed opgedroogd dus we gaan nog een poging wagen om op school te komen. Door de drukte van Mishomoroni geeft de weg niet al te veel problemen op een paar flinke gaten na.

Eerst gaan we even bij de WC kijken die inmiddels helemaal afgebroken is. Ze zijn het puin opzij aan het scheppen zodat ze de conditie van de eigenlijke pitlatrine goed kunnen beoordelen.
De fundering rondom de pit is helemaal weggezakt maar de pit zelf lijkt tot dusver nog in prima staat.

Ondertussen verzamelt zich een aantal mini-toeschouwers om ons heen die als je ze aankijkt net zo snel weer wegrennen...lefgozertjes !!! Wat blijven het toch heerlijke kids.

We doen een rondje langs de klassen en de sliert kinderen achter ons wordt groter en groter...wat blijven die wazungu ( blanken ) toch rete-interessant. Af en toe voel je ineens een klein handje over je arm wrijven of aan je haar plukken...hoe zou dat nu aanvoelen zo'n blanke huid en dat 'pollekes piekhaar' ?

Als laatste gaan we nog even kijken in de kantine. Sinds vorig jaar zit hier een klasje kinderen in met een verstandelijke beperking. Juist deze kinderen zijn super open en kennen geen angst of verlegenheid. Meteen als we binnenkomen worden we dan ook zo ongeveer doodgeknuffeld...wat een schatjes !!! Ze laten met trots hun klasje zien en de woorden die ze al geleerd hebben. De juffrouw legt uit dat ze achter op het terrein een kleine shamba ( groententuin ) hebben aangelegd waar ze af en toe samen in werken om ze zo toch bepaalde vaardigheden bij te brengen. Ze maken ook kettinkjes en armbanden die verkocht worden zodat ze wat extra geld voor de kinderen kunnen genereren, alle kleine beetjes helpen. Het uitzoeken van de kraaltjes en het aanrijgen is tevens weer een goeie oefening voor hun motoriek.

Met een bal gemaakt van plastic en touw speelt Johan nog een partijtje voetbal met ze. De juffrouw legt uit dat ze wel een echte voetbal hadden maar dat deze binnen no time kapot was gemaakt...een aantal van de kindjes hebben ook een serieuse gedragsstoornis en zo vrolijk als ze nu zijn zo driftig kan het er ook aan toe gaan. Ik vertel de juffrouwen dat ik ze heel dapper vind, dat ze met zo weinig mankracht en middelen deze groep begeleiden.

Als we willen vertrekken blijkt de deur aan de buitenkant op de knip te zijn gedaan. Een van de meisjes was naar buitengeglipt en toen de juffrouw vroeg waarom ze de deur op slot had gedaan zei ze dat het zo fijn vond dat wij er waren en dat ze niet wilde dat wij weer zouden vertrekken....achgossie.

Later hoorden we van de juf ook nog dat ze thuis allemaal super enthousiast hadden verteld: Was gaaf joh, we hadden bezoek op school en dat kwam van heeeeeeel ver weg, helemaal uit europa.
Zo willen we nog wel vaker indruk maken.

Thuis nemen we even een duik om onze indrukken een beetje op zijn plek te spoelen...so many kids, so many stories.

Ik heb geen zin meer om te koken dus we gaan voor dinner bij het masaai restaurant voorzien van onze eigen pot mayo want zonder mayo gaat het feest niet door. We bestellen beef en pork maar konden geen van drieen het verschil proeven en ontdekken tussen koe en varken dus het zal wel een gemuteerde geit geweest zijn die we uiteindelijk op ons bord hadden liggen.

Woensdag 18 November

Omdat de weersvoorpellingen goed zijn en we op school vandaag niks kunnen doen hebben we onszelf nog een vrije dag cadeau gedaan...we gaan naar Midacreek !

Ondanks dat het maar 80 kilometer rijden is en de weg momenteel goed, doen we er toch bijna twee uur over voor we bij de mangrove aankomen. Geen straf want onderweg is er zoveel te zien. Enorme Baobabtrees, sisalplantages, dorpjes, hutjes en Keniaantjes in alle soorten en maten.

Bij Mida wordt Hassan voor ons opgetrommeld. Een geweldige gids die zichzelf ook nog goed Nederlands heeft leren spreken.

Het eerste stuk moeten we over de loopbrug die sinds 5 jaar geleden dat we er waren, toch wel een heel stuk slechter is geworden...of ik gewoon schijteriger dat kan ook.

We stappen in de kano's en varen een stuk door de mangrove. Het blijft prachtig om te zien met de verschillende vogelsoorten die er leven. Pa is de enige die een soort stoel in de kano heeft om op te zitten en lijkt de koning zelf wel die zo over het water wordt gevaren.

Naast super mooi en gezellig met de zingende matrozen is het vooral ook bloedheet en ik ben blij dat we, nadat we het laatste stukje een soort van wad hebben gelopen, eindelijk weer even in de schaduw kunnen staan.

Nadat we onze voeten hebben gewassen en madafu hebben gedronken verloot ik mijn shirt onder drie jongens die daar zitten maar een getal onder de tien blijkt toch best lastig te zijn als je niet kunt tellen.

Op de terugweg stoppen we nog even bij Mwinyi zijn familie die aan de andere kant van de mangove woont en lunchen we in Kilifi bij een mooi restaurantje aan de creek.

Het was weer een super dagje maar we zijn allemaal doodop als we eind van de middag weer thuis aankomen. Om 7 uur kruipt Daan in bed.