Kenia 12 t/m 18 november

Zondag 12 November

Last minute voorbereidingen, strijken en pakken tot een uur voor vertrek, spanning bij ons allemaal ! Zoon lief roept al een twee maanden dat ie terug naar Kenina wil ( en zeg niet dat drie jarigen zich weinig herinneren want hij weet precies welke film hij in het vliegtuig wil kijken “ Robots “ ( zoals als afgelopen jaar ) waar ie heen wil “ Jacy Joka “, bij wie hij wil slapen “ Opa “, wie ons komt halen van de Airport “ Mwinyi “ in zijn witte auto genaamd Maria, wie de mooiste groene auto heeft van iedereen “ Annemarie “ en de liefste Keniaanse kat heet “ Tuwie Tuwie “ die woont bij Annemarie en heet officieel Chewy.

Om twee uur vetrekken we dan…signed, sealed ( not yet delivered ) naar Dusseldorf where the journey begins. Drie en halve persoon en 8 koffers…volksverhuizingen zijn er niets bij.

Onze chauffeur Mwinyi appt ondertussen dat hij staat te wachten op de airport waarna we hem duidelijk maken dat ie toch echt een dag te vroeg is. Via Amsterdam, Nairobi naar Mombasa…maar om 11 ’s-morgens landen we dan toch gelukkig weer veilig op onze eindbestemming.

In Nairobi mochten we bij de douane nog voor het gemak alle onze koffers ontsealen. Vanwege de totale plastic ban mag er totaal niks van plastic het land binnen worden gebracht, ook het gebruik van plastic tasjes etc. op straat is absoluut verboden. Tijdens het verwijderen van de seal plastic steek ik “ handige harrie “ nog even gauw Johan in zijn vinger met een pen ( bij gebrek aan een schaar ) een zwaar bloedbad en een verontwaardigde douane medewerker achter ons latend.

Op zijn vraag wat we bij ons hadden vond hij zoveel koffers met kleding voor enkel en alleen een vakantie toch wel opmerkelijk, maar gelukkig mochten we zonder verdere controle door.

In het kader van de totale plastic ban vonden wij het dan weer erg opmerkelijk dat bij aankomst in een zeer regenachtig Mombasa ( lees stortbui van een dag ) het Airport personeel allemaal schuilde onder een plastic regen poncho ???


Maandag 13 November

Met hulp van een heel peloton Kenianen hadden we de koffers snel in Maria en konden we op weg naar Jacy Joka. Zoals elk jaar hadden ze niet verwacht dat we zo vroeg zouden komen, dus het appartement was nog niet klaar, maar dat mocht de pret niet drukken.

De rest van de middag stond vooral in het teken van het uitladen van de vele koffers (altijd weer een heel avontuur met opa en de instructies die hij van thuis meegekregen heeft) en samen met Rob en Annemarie boodschappen doen. Ondanks het koude weer (rond 25 graden en bewolkt) zijn we toch nog even het zwembad ingedoken (zou er dan toch iets van Duitse roots in ons schuilen?).

’s Avonds op ons gemak gegeten bij Jacy Joka, althans Daan, opa en Johan, want voor Mats was de reis iets te veel van het goede. Voor de frietjes en de hamburger er waren, was hij al naar dromenland vertrokken. Rond 7 uur ging bij iedereen het kaarsje uit en zochten we allemaal ons bed op voor onze welverdiende (bed)rust.


Dinsdag 14 November

Na heerlijk uitgeslapen te hebben (9 uur is voor ons in Kenia al halverwege de dag, want normaal beginnen we rond half 7 tot leven te komen) gaan we het vandaag rustig aan doen.

Rond 10 uur was Mwinyi bij ons om samen onze voorraadkasten weer te vullen. Gisteren vertelde Rob dat de Nakumatt (een heel grote supermarkt waar je van werkelijk alles kan of eerlijk gezegd kon kopen) op het randje van faillissement stond en hij zei dat de winkel zo goed als leeg was en we voor de gein eens moesten gaan kijken. Ik kende ghost-towns alleen maar van slechte B- westerns, maar ik heb er nu een met eigen ogen gezien. Trieste bedoeling. Minstens 10.000 m3 winkelvloer en niks in de schappen. Bij de 15 kassa’s die vroeger druk bezet waren zitten twee kassières met hun telefoon te spelen. Ben bang dat ze binnenkort op zoek moeten naar een nieuwe job.

Later die dag waren we uitgenodigd bij Rob en Annemarie voor een drankje en een overheerlijke kop erwtensoep...Na twee dagen uit Nederland te zijn weggeweest hadden we dit zoooooo gemist 

Ook hier blijkt dat een 3 jarige echt niets vergeet. Eenmaal aangekomen bij Annemarie begint Mats over een doos met Lego te “zeuren”. Met deze doos had ie een van de laatste dagen van zijn vorige trip naar Kenia bij hun mogen spelen.

Later op de avond voegden zich Hans en José zich bij ons en werden we bijgepraat. Hans bracht ons terug in zijn nieuwe auto met airco’s op plekken waarvan wij niet eens wisten dat ze bestonden.


Woensdag 15 november

Genoeg “ Jetlag “ verwerking gehad !

We vertrekken in alle vroegte naar de timmerman om een bestelling te doen voor 30 nieuwe schoolbankjes. De hoofdmeester is erg tevreden over de kwaliteit dus we durven weer met een gerust hart in zee te gaan met deze locale carpenter. We doen een aanbetaling zodat hij op zoek kan gaan naar hout.

Op de terugweg willen we even bij Bamburi beach kijken. Volgend jaar willen we in de meivakantie naar Kenia met alle kinderen dus met 7 personen misschien 8 is het wel de moeite waard om een vergelijkend warenonderzoek te doen. Het hotel ziet er super uit hoor maar het gehalte 80-plussers is dusdanig hoog dat we denk ik toch maar afhaken.

We lopen over het strand naar Yuls om een drankje te doen. Het is 11 uur ’s-Morgens en Mats wil friet….de keuken is zelfs nog niet open dus we gaan maar even kamelen aaien op het strand om de tijd te doden.


Donderdag 16 november

Met de nieuwe vakantietijden op de Primary Schools missen we voortaan de kids op school.

Dit jaar sloten ze zelfs al rond 25 oktober in verband met de nieuwe tweede presidentsverkiezingen die de 26ste gepland stonden. Na de ongeldig verklaarde verkiezingen van augustus, rechtzaken, een terugtrekkende oppositieleider en rellen op sommige plaatsen in het land, wint heel verrassend de zittende president opnieuw.

In Nederland had het wat voet in aarde om een nieuwe regering te vormen maar hier ligt het leven voor velen al twee maanden stil.

De hoofdmeester is in Malindi voor privézaken maar we besluiten toch alvast een kijkje op school te gaan nemen….vol verwachting klopt ons hart….

Mzee the watchman doet met ons een tourtje schoolcompund al blijft het lastig communiceren met iemand die alleen swahili spreekt.

We zijn erg blij verrast de school schoon en voor Keniaanse begrippen opgeruimd aan te treffen….Super !!! Zou de plastic ban zijn uitwerking al hebben ?

We nemen een kijkje in WC’s om te zien of de reparatie van vorig jaar heeft stand gehouden en Mats wil meteen een plasje proberen. Hij liever als ik want buiten dat je om de vliegen heen moet proberen te plassen vind ik het na al die jaren oefenen nog steeds een uitdaging om in het gat te richten. Ook bij Mats lukt het zelfs met behulp van Jojo niet helemaal en lopen de rest van het rondje met een natgepiest kind dat ook nog het liefst bij Jojo in zijn nek wil zitten 

Onze Schoolhall is omgetoverd tot Secondary school en we praten nog even met de aanwezige leraar die verteld over een succesvol eerste jaar met 42 leerlingen in form one. Volgend jaar zullen zij starten met form two. De opnieuw aangelegde vloer van vorig jaar ziet er nog top uit.

De schoolleiding heeft zelf de hele school laten schilderen met mooie educatieve tekeningen op alle muren. Wij hebben zo onze twijfels of ze de juiste groene verf hebben gebruikt…waterverf over olieverf is volgens ons nog steeds niet de beste combi.

Op de terugweg stoppen we nog even bij Bombolulu workshops om wat souveniers te kopen. We groeten medewerker Ali who is always happy to see us ondanks dat ie niks kan zien.

Ik zie een superleuke, gekleurde Afrikaanse print blouse hangen voor Mats maar hij een besluit dat die voor meisjes is en zet een hysterische aanval in, waarna wij maar besluiten het etablissement te verlaten….heel Bombolulu heeft mee kunnen genieten.

De bui trekt echter weer over als we anderhalf uur later naar Voyager gaan om Antoinette gedag te zeggen. Mats vindt het echt een feestje om in de tuktuk te mogen zitten, zeker als het dan ook nog eens een rooie is !!!

We nemen nog een duik in het zwembad bij Reef hotel waar Mats het enige blanke kindje is in een zwembad met ongeveer 100 Keniaanse meiden. Zo’n fanclub blijft toch even wennen…zeker als de helft dan ook nog aan je haar wil voelen.

Op de terugweg mag hij zelfs even achter het stuur van de tuktuk zitten en als hij dan met een groepje kinderen ook nog mag voetballen op de parkeerplaats bij Jacy Joka zijn zelfs de laatste donkere wolkje overgetrokken.


Vrijdag 17 november

Vandaag besluiten we vakantie te houden en gaan we zwemmen, zwemmen en daarna nog ff zwemmen.

Eind van de middag nog even terug naar Voyager. Theo en Ineke zijn terug van hun safari in Amboseli en we zijn benieuwd naar de verhalen. We drinken een biertje en Mats eet frietjes want een dag zonder friet is een dag niet geleefd toch ?


Zaterdag 18 november

We besluiten onze vakantie nog wat te verlengen en gaan met Annemarie voor een weekend naar de south coast.

Eerst nog even langs de bank want opa zijn bankpas is gisteren ingeslikt door een hongerige pinautomaat. Helaas….deze holle bolle pinautomaat was niet van plan om zijn maaginhoud uit te spugen dus nadat pas hebben geblokkeerd vertrekken we naar Diani beach.

Mats kan niet wachten tot hij op de “ autoboot “ mag maar het is super druk en mogen nog minstens anderhalf uur wachten voordat we de ferry op kunnen.

Annemarie poeiert netjes alle verkopers af die tijdens het wachten langs de auto komen lopen met hun handelswaar. Achterin zit Mats WAUW MOOI te roepen als ze met spinners en kettinkjes langslopen…niet de beste uitgangspositie voor onderhandeling Mats maar dat leer je nog wel als je groot bent.

Rond drie uur arriveren we bij Zawama, het huis van Susan en Jo, waar Susan een super lekkere salade met zelfgemaakte humus en bulgur voor ons heeft klaarstaan. Mats houdt het bij een cracker met pindakaas….iedereen happy 

Mats sluit ( na een speeddate bij aankomst ) een onafscheidelijke vriendschap met Utamu de hond en even later zien we zelfs de hond met zijn “ kroelie “ knuffel in zijn bek door de tuin rennen….echte vrienden delen alles.

Anne doet een tukkie en wij gaan even heerlijk naar het strand, ons blijvend verbazend hoe mooi dit plekkie is.

’s-Avonds gaan we naar het Indiaas restaurant van Swahili beach hotel en alweer staan we met onze ogen te knipperen…het is echt prachtig hier.

We laten ons door de kenners verrassen en genieten van een overheerlijke avondmaaltijd. Zelfs Mats is blij…de tweede portie witte rijst kwam door zonder gras ( koriander ) er op en zelfs het naanbrood valt in de smaak.

Thuis drinken we nog een afzakkertje samen en Mats voert hele gesprekken met Susan en Jo in het Engels…..Yeah oh yeah !!! Hij begrijpt echt alles wat ze zeggen.

Niet veel later zoeken we ons kingsize hemelbed op en verheugen ons al om de volgende morgen wakker te worden met het uitzicht op zee.