Reisverslag Kenia november 2015

donderdag 19-11

Na een zware avond van tellen, tellen en tellen (geld, broekjes, shirtjes en nog meer shirtjes) vertrokken we weer vroeg in de ochtend naar school om de peuters te voorzien van een nieuw sportbroekje en sportshirt.

Bij aanvang van het uitdelen hadden we ruim voldoende setjes, maar op 't eind was het krap aan want gaande weg kwamen er steeds meer kinderen bij (de tamtam zal wel zijn werk gedaan hebben). Een paar van de peuters wilden hun net gekregen spullen al direct verpatsen door het raam heen, maar na een corrigerende blik van John was dat snel gedaan.

Het ergste was een van de juffen die bleef schooien om extra setjes voor de kinderen die er niet aanwezig waren. Na een beetje doorvragen bleek dat die setjes voor haar eigen zoontje waren bedoeld.

Hierna zijn we nog even bij de bouw van het toiletgebouw gaan kijken en ze waren al begonnen met het metselen van de muren. Tot slot hebben we nog even naar het voetballen gekeken. Heel even heb ik getwijfeld of ik nog even mee zou doen, maar de warmte, het "uitstekende" speelveld en het feit dat er sinds april een nieuwe kruisband in mijn knie zit gaven de doorslag om er van af te zien. Na een stevige knuffel van het kindje met het syndroom van down mochten we de school weer verlaten.

In de middag zijn we nog even naar Voyager Hotel gegaan om even af te koelen en de meegebrachte sandalen van de trip naar de mangrove aan Ineke terug te geven.

vrijdag 20-11

Vandaag stond de afstluiting van het schooljaar op de planning. Bij aankomst op school werden we eerst doodgeknuffeld door Ebby (de deputy headmaster). Neem in gedachte een zeer volslanke dame en een temperatuur van 35 graden, dan kun je je wel voorstellen dat we blij waren dat de knuffelsessie voorbij was.

Het plan was om de 3 beste leerlingen per klas te belonen. Ik heb nooit geweten dat er over een simpele beloning van t-shirts, pennen of potloden en koekjes zo moeilijk gedaan kon worden. De eerste moet het meeste krijgen want daar zit m de motivatie. We hadden het over een verschil van 3 of 6 koekjes ?!? Maar na 10 minuten tellen is er uiteindelijk toch een compromis gesloten. De ceremonie kon beginnen!!!

Na het militaristisch opstellen van de kinderen, het hijsen van de Keniaanse vlag en het zingen van het volkslied, moesten de kinderen/leerlingen op een open plek (in de brandende zon) tussen de lokalen gaan zitten. Wel grappig dat een aantal peuters zich gekleed hadden in de gisteren uitgedeelde setjes. De 'prijsuitreiking' kon beginnen en het viel ons op dat het merendeel van de beste leerlingen niet eens aanwezig waren (waren ze dan echt zo goed??). Hierna begon de headmaster aan zijn speech en dat is iemand die zichzelf graag hoort praten ;). Hoewel wij lekker in de schaduw zaten, kreeg ik wel een beetje medelijden met de kinderen die al een lange tijd vol in de zon zaten. Ik was opgelucht toen de headmaster zei 'and finally', maar blijkbaar betekent dat in Kenia dat je nog minimaal een half uur door moet speechen. Tot slot wilde een van de juffen nog iets zeggen en in haar speech zegende ze Daan en de anderen voor hun inspanningen en ze wenste dat Daan en haar mensen alles wat ze gedaan hadden in 5 voud terug zouden krijgen....nou dan hebben ze nog veel tegoed !

Hierna werd het schooljaar echt afgesloten en ging iedereen op huis aan. 's Middags hebben we t rustig aan gedaan, want 's avonds hadden we afgesproken om met Ali bij Kigotho's te gaan eten. Nadat we ons tegoed hadden gedaan aan kip, uienringen en tomaten leek het ons een leuk idee om even van het uitgaansleven te gaan proeven, dus togen we naar Tapas (bar).

Binnen leek het op een grote koelkast en blijkbaar was het zo koud dat de bezoekers alleen maar stil aan een tafeltje konden zitten. Op het buitenterras zat de sfeer er wel goed in. Ali hoefde maar even te knikken naar de eigenaar en even later hadden we een van de beste plekken op het buiten terras en werden de nodige biertjes, smirnov ices en shotjes genuttigd. Ik heb nooit de betekenis gekend van een generatiekloof, maar bij een rondje tequilla viel alles op zijn plaats. Normaal gesproken is de volgorde zout, shotje en citroen, maar de senior in ons gezelschap had het shotje al op voordat het bordje met zout en citroen gebracht waren. Nadat we dat duidelijk hadden gemaakt, deed hij zich te goed aan het zout en citroen met de opmerking "volgorde maakt toch niet uit??". Hierna nog even onze twerk-talenten getoond en met alle lokale vrienden van Ali op de foto gegaan. Diep in de nacht gingen we "geknipt en geschoren" (uitspraak van John) weer huiswaarts.

zaterdag 21-11

Vandaag stond voor een aantal van ons in het teken van uitbrakken. John had gisteren afgesproken om rond 10 uur met Ali naar school te gaan. Maar Ali had het ook zwaar dus zijn ze pas tegen 11 gegaan.

De rest van de dag een rustdag genomen. 's Middags lekker aan het zwembad gelegen. s Avonds zijn we nog een hapje gaan eten bij de Italiaan La Veranda. Naast ons zat een oudere (italiaanse??) vaak naar de sportschool gaande man met een erg jong Keniaans vrouwtje. Ze hadden een een jongetje bij met spierwit haar van een jaar of 7 en dit jongetje moest zichzelf tijdens het eten maar bezig houden met ministeck en ander speelgoed, want de man en vrouw hadden het veelste druk met hun telefoon. Naast het feit dat ik setting niet begreep (man, vrouw, kind of kleinkind), kreeg ik ook medelijden met dat jongetje omdat ie ondanks dat ie in gezelschap was toch ook weer alleen was.

zondag 22-11

Zondag hebben we een snipperdag genomen. Overdag wat gezond ( in de schaduw ), gezwommen en 's avonds gegeten bij Kigotho.

maandag 23-11

Al weer vroeg in de ochtend zijn we op school gaan kijken. Onderweg reed er voor ons een moter met 2 man erop en tussen hen in hadden ze een geit gestopt (levende).

De muren van de toiletten waren bijna klaar, alleen moesten er nog extra stenen besteld worden??? Deze bestelling zou een rode draad gaan worden deze week (later meer). Na school stond een bezoek/babykleertjesuitdeelsessie (leuke voor scrabble) aan de buurt waar onze chaffeur (Mwinyi) en een deel van zijn familie woont (Bombolulu) op de planning.

Bij zijn familie aangekomen zat zijn moeder als een godmother tussen de gezinsleden (zou goed een zus van onze godfather John kunnen zijn). Na het geven van vele handjes en het ontwijken van de was en talloze kippen, gingen we verder de wijk in.

Al gauw hadden we een hele schare met kinderen achter ons aan. Nadat het duidelijk werd dat we alleen babyspullen hadden, werden er uit alle hoeken en gaten babies vandaan getoverd. Hierna begon de grote wisseltruc (ik ben een grote bewonderaar van Hans Klok, maar deze kinderen konden er ook wat van). Ze gebruikten 2 verschillende trucs (om ons op een verkeerd been te zetten???). Bij de eerste truc werden de babies uitgewisseld tussen de oudere kinderen, zodat ze met één baby probeerden om meerdere keren babykleertjes te bemachtigen. De volgende keer moeten we de babies misschien merken met verf zodat we weten welke we al gehad hebben. Bij de andere truc verstopten ze de gekregen spullen onder hun eigen kleren. Met grote bobbels onder hun shirts kwamen ze dan met schaapachtige ogen vragen om meer dingen :) wel lef!!!

Tot slot zijn we nog op bezoek geweest bij een paar babies van enkele dagen oud. Hier viel het me op dat ondanks ze niet veel hebben er wel overal een televisie binnen staat. Dit is nog niet zo erg, maar overal staat er een soap op en het volume staat vol open.

Na de halve avondvierdaagse te hebben gelopen, vonden we het wel welletjes en nam Mwinyi ons mee naar een local bar. Hier hebben we nog wat drankjes genuttigd alvorens we weer naar ons appartement terug gingen.

's Avonds hebben we onszelf te goed gedaan aan hutspot. Nadat John en Mwinyi in een rap tempo ongeveer 4 kilo aardappels hadden geschild, heeft Daan nog een uurtje of 2 staan zwoegen in de keuken (ja we hadden wel een gasfornuis, maar ik denk dat water aan de kook brengen met een aansteker onder de pan nog sneller zou gaan).

dinsdag 24-11

John en Daan zijn s' morgens naar school geweest (kijken of de stenen al gebracht waren). De stenen waren nog niet gebracht en hoewel de ruimtes tussen het dak al bijna dichtgemetseld waren met gerecyclede stenen van het afgebroken gebouw, werd er beweerd dat ze hiervoor waren. Ze zouden aan het eind van de dag geleverd worden...Tuurlijk.

Op de terugweg hebben ze nog wat kleding uitgedeeld. Half het dorp loopt nu met een t-shirt van Bonprix van mij rond (nee geen sluikreclame). Toen Mwinyi ons terugbracht liep ie gelijk naar Daan toe.
Hoewel hij gisteren had beloofd om ons vrijdag naar de zuidkust te rijden, liet ie nu een een stuk uit de krant zien dat over ferry ging (dit is de enige manier om bij de zuidkust te komen en momenteel een niet de best functionerende).

Hij gaf aan dat als wij naar de zuidust willen gaan we dat zelf moeten weten, maar dat hij onder geen beding daar naar toe zou rijden..Hij kan niet zwemmen en die veerboten zijn niet in erg beste staat, dus hij was gewoon bang.

Aan het eind van de middag zijn we naar Nguuni Park gegaan ( Een tripje ik wat volgens "van Nooij Tours" niet mocht missen ) Het is een safari in het klein en is te vergelijken met een kinderboederij Keniaanse stijl. In plaats van geitjes, ezels en kippen heb je hier waterbokken, giraffen en een struisvogel. Je rijdt dit park op om te eindigen bij een grote picknick-plaats. Hier kan je op je gemak een pilsje drinken en je laten bijten door mieren die uit het dak vallen. De medewerkers van het park lokken dan een groep giraffen naar deze picknick-plaats. Je kan de giraffen dan op een paar meter benaderen en Daan mocht zelfs een van de giraffen voeren (lijkt op het voeren van een paard met een lange nek en een hele lange tong).

Hierna zijn we nog een hapje gaan eten bij Yuls. Daan pizza, John en ik schnitzel (tja we blijven boer) en Mwinyi een halve kip. Toen er even niets gezegd werd, hoorde ik naast mij (waar Mwinyi zat) een hoop gekraak tijdens het kauwen. Op zijn bord liggen nog maar enkele botjes!!!! Blijkbaar eten Kenianen kip met bot en al op. Ik wil niet weten hoe dat er de volgende dag op de WC aan toe gaat.


woensdag 25-11

's morgens heeft Daan zich een slag in de rondte getikt om het eerste deel van het reisverslag te maken. John en ik zijn naar school geweest om te controleren of de stenen al afgeleverd waren. Toen we bij school aankwamen zat het dak er al op en waren ze bezig om de muren glad te strijken. Toen we informeerden naar de stenen kregen we als antwoord dat de stenen vandaag geleverd zouden worden en dat ze nu nodig waren om een scheidingswand in de 'pit' (de put onder de wc's) te maken. Hier zetten we onze vraagtekens bij aangezien je a) heel moeilijk in de pit kan komen laat staan met stenen en cement en b) het is nou niet de meest schone/frisse plek om in te werken. Vanaf dit moment heeft John een paar slechte nachten gehad, omdat hij in zijn slaap de stenen aan het zoeken en tellen was... schaapjes tellen is ook maar saai.

Een stukje verder op waren ze het lesmateriaal voor het volgende schooljaar aan het klaarleggen en dat is een hele klus voor 2300 leerlingen.

's Middags hebben we het rustig aan gedaan (lees lamballen aan en zwemmen in het zwembad). 's Avonds hadden we met Annemarie (die net teruggekomen was van Zanzibar) afgesproken om een hapje te gaan eten. Bij Eataly was het eten heerlijk en ondanks dat we aan een drukke weg zaten, merkte je dat niet eens.

Hierna zijn we vroeg naar bed gegaan. Omdat het de volgende dag een Nationale feestdag was (ivm het bezoek van de Paus) leek het ons een goed idee om naar de Zuidkust te gaan met Ann als chauffeur. We hoopten erop dat het dan rustiger was bij de ferry, omdat we dan geen last zouden hebben van al die mensen die naar hun werk gaan.

donderdag 26-11

Rond half 8 werden we opgehaald door Annemarie en rond half 9 stonden we bij de ferry te wachten. Door de opmerkingen van Mwinyi was ik toch wat nieuwsgierig geworden naar de veerdiensten en ik heb daar mijn ogen toch wel uitgekeken. Ik als wereldreiziger heb alleen ervaringen met het pontje bij Drongelen. Deze veerdiensten zijn hier toch wel mee te vergelijken alleen zijn de ponten een keer of 6 groter en per keer gaan er naast de nodige auto's ook een paar duizend personen mee. Zo nu en dan laten ze ook een pont met alleen personen overvaren. Als je je bedenkt dat de meeste Kenianen niet kunnen zwemmen dan moet voor hen deze overtocht toch wel een eeuwigheid duren.

Na ongeveer een uurtje hadden we de overkant bereikt en dan lijkt het net of je in een heel ander land terecht komt. Het is hier veel rustiger. Meer tuktuks en minder matatu's. Als je de stad uitrijdt rijd je door de prachtige natuur.

Na een korte pitstop (ja van dat warme weer wordt je dorstig) kwamen we aan bij het huis van kennissen van Annemarie (Susan en Joe). Zij zijn een nieuw huis aan het bouwen en Annemarie wilde even langsgaan om te kijken hoe ver ze waren. Toen we de oprijlaan van dat plot opreden zei Annemarie tegen mij: Johan..stel je je het volgende voor: "Een mooi huis met een tuin aan het strand. Aan het eind van de tuin een strijkorkest, jij wachtend op de veranda en de bruid wordt door haar vader op een kameel via het strand naar jou toegebracht. Dit is een prachtige trouwlocatie en ik ben in mijn vrije tijd ook weddingplanner".

Er was niets van gelogen, want het was echt een schitterend huis, heerlijke tuin en een prachtig uitzicht op het spierwitte strand en zee. Ik heb nog even op John moeten inpraten en uiteindelijk ging hij overstag onder één voorwaarde: dat hij een mooie spiegelbril zou krijgen om samen met de kameel over het strand te lopen. Naast het mooie huis, zijn het ook mooie mensen die veel voor de samenleving doen. Susan was nu bezig om een reddingsbrigade op te zetten, omdat daar kort geleden 7 kinderen van een klas van 35 kindjes waren verdonken tijdens hun schoolreisje.

Na de rondleiding hebben we nog wat gedronken op een van de terassen en gingen we verder om een hapje te gaan eten. Hiervoor hadden ze the 40 thieves (zonder Ali Baba) uitgekozen. Dit is net als de Copa Cabana (dus lekker met je voetjes in het zand, vlak aan zee) allleen dan meer toeristisch (de zuidkust is ook toeristischer).

Driekwart van het gezelschap heeft hier heerlijk gegeten alleen John had een stuk vlees dat ze beter als schoenzool door het leven had kunnen gaan. Toen weer snel verder naar de ferry en ook nu hadden we weer geluk want binnen een uur waren we weer aan de overkant. Omdat het een drukke dag was, wilden we 's avonds niet veel doen maar Daan kreeg een berichtje van Ineke met de vraag of we nog even naar Voyager kwamen om een drankje te doen. Nou zijn we de beroerdste niet en met gezellige klets hebben we daar nog tot in de kleine uurtjes aan de bar gezeten.

vrijdag 27-11

De volgende dag waren we alweer vroeg op pad naar een tassenfabriek voorbij Vipingo. Dit is een klein uurtje rijden en deze fabriek (eigenlijk meer een handwerkplaats aangezien er ongeveer 40 mannen en vrouwen bezig zijn met het maken van patronen met hele kleine kraaltjes) ligt ook weer op een prachtige plek aan een baai met een gruwelijk wit strand. Naast hoe mooi het hier weer is heb ik me ook verbaasd over de handigheid waarmee ze de patronen maakten en er zaten echt kunstwerkjes tussen.

Nadat de dames de nodige tassen ingeslagen hadden ( het is voor een goed doel hè ) begonnen we weer aan de terugreis. Bij Kikambala zijn we nog even de weg afgegaan om bij de school van Annemarie te gaan kijken. Deze is niet te vergelijken met onze school, want deze is veel kleiner (8 lokalen, 180 leerlingen) en overzichtelijker. Daarnaast heeft de school ook nog een sociale functie. De watervoorziening op school wordt door de hele buurt gebruikt (tegen een kleine vergoeding) en dient dan ook als buurthuis/t benkske.

's Middags gaan we bij Voyager souveniertjes regelen op het strand. De sleutelhangers met namen waren zo geregeld, maar daarna kwamen de andere beachboys hun spullen slijten. Het begon met een groot Afrikaans bordje met een tekst en via een dvd met Swahililessen kwamen we uit op een cd met keniaanse muziek. Nadat ik uitgelegd had dat CD's uit de tijd waren en nu alles middels een USB stickie gebeurt (dacht dan druipt ie wel af), tovert deze beachboy een zwaar beschadigde, vol zand zittende USB stick uit zijn zak met de opmerking 'je mag ook deze meenemen en dan zeg je morgen maar welke muziek je mooi vindt'. Moet toegeven...creatief zijn ze wel.

Hierna hebben we nog heerlijk aan en in de verschillende zwembaden gelegen en John en Daan hebben nog even in de (ruwe) zee gezwommen. Dit hebben ze geweten ook, want John kwam terug met een wondje aan zijn voet en Daan met een splinter in haar voet. 's

's Avonds hebben we onszelf tegoed gedaan aan de spaghetti a la Daniella (tja haar motto is 'we kunnen t maar beter opmaken want dan hoeven we van 't weekend niet meer te koken'). Met een volle buik zijn we toen even op bed gaan liggen, maar moet eerlijk bekennen dat we daar ook niet meer van af zijn gekomen.

zaterdag 28-11

Om 8 uur staan we startklaar om met Annemarie naar de masaai markt te gaan om omslagdoeken/handdoeken en een sjaal te kopen. Om kwart over 9 waren we al klaar, dus zijn we naar de Cafésserie gegaan.

Grote nadeel van dit terras is dat er pas na 11 uur bier geschonken mag worden. Maar geheel volgens Keniaanse gewoonte was er wel een uitzondering...Wanneer je iets te eten bestelde dan mochten ze wel bier serveren. Dus hebben de heren maar een klein hapje besteld ( soort mini sausijzenbroodje ) en daarna was het bestellen van bier geen probleem. Hierna kregen we nog gezelschap van Hans en Jose en hebben we tot begin van de middag gezellig zitten borrelen.

Terug bij Ann besluiten Daan en ik alvast naar Voyager te gaan lopen om de bestelde sleutelhangers op te halen. We zijn nog nooit zo blij geweest dat we na 200 meter een tuktuk tegenkwamen...lopen op het heetst van de dag is in Kenia geen handig plan.

's Avonds gaan we met Annemarie bij het Maasai restaurant eten. Hier hebben we weer de nodige kippen, friet en mayo genuttigd en met een volle buik kwamen we bij Jacy Joka aan.

Aangezien het een van de laatste avonden was en Ineke graag nog een keer op stap wilde, zijn we (Daan en Johan, want John wilde liever naar Tachos kijken op Livestream) met haar mee gegaan. Eerst naar Bob's place maar daar was de sfeer wat tam. Toen kwamen de dames op het idee om naar Casaurina te gaan. Deze tent staat er om bekend dat de Keniaanse vrouwen zich 'opdringen', maar je moet alles een keer meegemaakt hebben. Toen we daar aankwamen werd Ineke al direct ingelijfd door een manneke dat haar zoon had kunnen zijn. Daan werd ingelijfd door Maria (een vrouwtje dat daar elke avond kwam en alleen op zoek was naar vriendschap?!?!?!) en ik had bij binnenkomst al gelijk aanspraak met een Keniaanse vrouw die net zo breed als hoog was.

Na de nodige twerksessies en een optreden met de dansgroep die er een show in traditionele dans gaven (en blijkbaar deed ik dat wel goed, want ik mocht van t vrouwtje gelijk mee op tournee), begon Ineke een beetje last te krijgen van haar aanbidder. Hij wilde 'echt' met haar trouwen en een Guiness en geld kwam ie ook te kort. Na een goed gesprek druipte hij af en konden we weer verder op de dansvloer (blijkbaar heb ik zo hard getwerkt dat er een bacterie in mijn voet gekropen was, maar daar kwam ik een paar dagen later pas achter).

Na een bezoek aan de wc werd ik tegengehouden door een plaatselijke 'schone'. Ze vroeg in haar beste engels 'where is your wife' en in mijn beste engels antwoordde ik 'over there at the dancefloor'. Nogmaals vroeg ze 'where is your wife' en wederom antwoordde ik hetzelfde. Nu zei ze 'no no no no your wife is here' en toen wees ze naar haarzelf. Hier moest ik vreselijk om lachen, maar ben toch verder gelopen naar my wife on the dancefloor. Na een tijdje begon Maria (die van Daan) te opdringerig te worden en was ik er helemaal klaar mee. Toen onze personal bodyguard en dansvriend Bradley ook ineens taxichauffeur bleek te willen spelen zijn we er met zijn drietjes stilletjes vandoor gegaan.

Na het vinden van een echte taxi en het bepalen van de prijs gaan we naar huis. De chauffeur was een zakje mira (qat) aan het knauwen en aangezien ik dat nog nooit gedaan had, heb ik een takje met hem meegeknauwd. Ik moet zeggen dat het niet mijn ding is en ik proef nu nog die smaak van die bast in mijn mond. Nadat we Ineke afgezet hadden kropen wij om half 4 ons bed in.

zondag 29-11

Om 8 uur gaat de wekker. Het is de laatste dag dat we hier zijn, dus we gaan nog een laatste keer naar school. Nog steeds valt er geen spoor van nieuwe stenen te ontdekken terwijl de voorman en de uitvoerder toch blijven volhouden dat ze de stenen hebben gebruikt. We weten dat ze altijd proberen geld uit je zak te kloppen maar in dit geval ligt het er wel heel dik bovenop. We zijn natuurlijk blij dat alle oude stenen zijn hergebruikt en hadden al met Ali afgesproken dat we het bedrag van de offerte zouden aftrekken. Hij zou zijn mannen er later op aanspreken.

De bouw was al bijna klaar. De laatste muren werden glad gestreken en de buitenmuren werden al van een laagje verf voorzien. De rest van de voortgang zou door Ali gecontroleerd worden (die nu ook al behoorlijk ziek was en een zware antibioticakuur aan het volgen was). 's Middags voor de laatste keer aan het zwembad gezeten en John vond het een goed tijdstip om het personeel van Jacy Joka te voorzien van een T-shirt en pen. Als een echte godfather (Don Corleone oftewel onze donnie) zat hij aan de rand van het zwembad en het personeel kwam één voor één langs om de presentjes op te pikken.

's Avonds hadden we nog een BBQ bij Annemarie. Mijn voeten waren nu zo opgezwollen dat ik niet meer in mijn slippers of schoenen kon. Gelukkig had John nog een paar verstelbare sandalen, dus de brachten uitkomst. Alleen jammer dat die sandalen zo stonken...ik snap nu wel waarom hij die weg wilde geven. Ineke en haar vaste chaffeur/gids/vriend Harrison kwamen ook nog even langs. Na de nodige stukken vlees, tuskers, grote verhalen over Casaurina was het tijd om afscheid van iedereen te nemen. We paken onze koffers en duiken zelf ook nog even onze koffer in...voor een paar uurtjes want om half 2 staat Mwinyi al weer voor de deur.

maandag 30-11

De weg naar het vliegveld ging heel voorspoedig (wat kan je anders verwachten om half 2 's nachts). Mijn voeten waren nu zo dik dat we bang waren dat we extra moesten betalen voor het extra gewicht wat ik meetostte. Maar dat viel gelukkig mee en we vertrokken op tijd naar Nairobi. John zat tijdens deze vlucht naast een Keniaanse die direct al divagedrag vertoonde. De koffie die ze kreeg was niet goed en de nieuwe koffie die ze daarna kreeg heeft ze niet aangeraakt.

Tijdens de landing in Nairobi begon de vrouw heel onrustig te worden en wilde ze de hand van John vasthouden. Toen we daarna in een mistbank terecht kwamen sloeg het onrustige om in paniek. Wel 20 keer vroeg ze aan John 'where is Nairobi' en in zijn beste engels is het hem gelukt om haar te kalmeren (tja je bent een dokter of je bent 't niet). In Nairobi regende het hard, dus getooid in onze door het vliegeld verstrekte poncho rookten we ons laatste sigaretje voordat we in het vliegtuig naar Amsterdam stapte. De vlucht duurde bijna 2 uur langer dan de heenreis en de catering was ook wat minder. Rond half 4 landden we (ondanks de stevige wind) op Schiphol. Hierna nog de trein naar Den Bosch (de conducteur regelde voor ons een plekje waar we onze koffers (6) neer konden zetten) alwaar we werden opgepikt.

Rond 7 waren we weer thuis, een hoop ervaringen en een infectie door een bacterie rijker maar ik had 't voor geen goud willen missen!!!!!