Bush Tour Deel 2

Nadat de eerste keer bijna 2/3 van mijn verhaal niet was opgeslagen, hierbij het vervolg van de Bush Tour:


Verder hebben we ons pa nog bijna als vermist opgegeven nadat hij samen met Kees het strand op was gegaan voor een massage die ongeveer 6 uur duurde ??? De Tuskertjes hadden ze goed gesmaakt, maar tijd voor ontspanning moet er ook zijn toch ?

Dinsdag 7 december zijn we 's-morgen vroeg vertrokken om een Bush Tour te gaan maken. Vlakbij school loopt de oude weg naar Malindi, een kustplaats op zo'n 100 kilometer afstand van Mombasa. Er loopt een asfalten 'snel'weg langs de hele kust maar vandaag hadden wij besloten de oude weg te nemen, dwars door de bush en verschillende dorpjes. De mensen die hier wonen leven grotendeels zelfvoorzienend van de groenten die ze in hun shamba's verbouwen en af en toe het vlees van hun eigen kleine veestapeltje. De omgeving is echter groen, prachtig en schoon en de lucht is volgens mij een stuk gezonder om in te ademen dan op de meeste plekken in Mombasa stad. Buiten het dorp waar we langsreden en waar de hutten letterlijk op de vuilnisbelt gebouwd waren. Vreselijk om te zien dat er mensen zijn die scharrelend tussen het vuil in hun levensonderhoud proberen te voorzien.

Heel bizar was te merken dat er bepaalde gedeeltes zijn waar de kinderen echt bang zijn van blanken.
Natuurlijk maken we regelmatig mee dat er kleintjes een beetje beginnen te jengelen als wij met ons te witte hoofd en blonde haar binnen een straal van 2 meter naderen, maar meestal wint de nieuwsgierigheid en worden we uiteindelijk toch nog beloond met een grote glimlach. Maar in bepaalde dorpen zijn zelfs de redelijk grote kinderen bang voor blanken. Als onze chauffeur ze naar de auto riep kwamen ze meteen om zich, zodra ze onze witte gezichten zagen, zo snel mogelijk rennend uit de voeten te maken. Mwinyi onze chauffeur vertelde dat in deze dorpen de ouders aan hun kinderen vertellen dat je op moet passen voor blanken omdat deze je bloed weghalen ??? Nooit gedacht dat ik nog eens voor vampier zou worden aangezien.

Toen we een stuk gereden hadden zijn we gestopt bij een bruggetje, waaronder kinderen aan het spelen en zich aan het wassen waren. Ook was er iemand de was aan het doen en was er iemand zijn motor aan het poetsen. Handig zo´n douche, zwembad,wasserette en autowasstraat ineen. Het had die ochtend een klein beetje geregend en wij stonden langs de weg een beetje naar de kinderen kijken toen plotseling zo ongeveer de enige auto, die we dag voorbij hebben zien komen, passeerden. Voor ons pap zijn voeten lag een klein plasje en je kunt het al raden....
God straft voor een 6 uur durende massage altijd met een modderdouche hebben ze mij wel eens verteld.

Nadat we een stuk verder gereden waren zijn we weer in een dorp gestopt voor een broodnodige plaspauze. Ook hier waren de kinderen een beetje onwennig tegenover de lopende stoet wazungu´s maar al snel werd de groep groter met ons als een soort van rattenvanger van Hamelen op kop. Zodra we ons echter omdraaiden doken ze aan alle kanten de struiken in of gingen ze plat op hun buik op de grond liggen om zo schijnbaar onzichtbaar te worden. Bij de lokale bar werd het tijd voor een drankje, waarvan later bleek dat uiterste datum al een half jaar overschreden was, mmm mag de pret niet drukken. Natuurlijk moesten we ook nog even meeproosten met een borrel Mnazi ( lokale palmwijn ) maar nadat we volgens de traditie de eerste slok op de grond hadden gegoten voor onze voorouders en de eerste slok hadden genomen was het meer volledig duidelijk....niet te drinken dat spul. De rest van de fles hebben we dan ook maar cadeau gegeven aan de lokale dorpsgek, die dat spul met een dusdanige snelheid naar binnen goot ( alsof hij 3 dagen in de woestijn had gelopen en dit het eerste water was wat hij in dagen te drinken kreeg ) dat ik me begon af te vragen of zijn Mnazi gebruik niet de oorzaak was van zijn gekte.
De WC bleek alleen zijlings te betreden te zijn, omdat je anders gewoonweg niet door de deur paste zelfs niet met onze kleine kontjes. Maar als je moet dan moet je hè.
Toen alle blazen geleegd waren vervolgden we onze tour, door een prachtige natuur met enorme Baobab bomen en sisalplantages om in ene midden in de bush te stuiten op een soort Chinese muur waarachter een golfbaan verscholen ging. Gelukkig mochter we erdoor rijden om aan de andere kant voor een nog grotere verassing te komen staan. Onze weg werd nu geblokkeerd door een landingsbaan die er volgens onze chauffeur een maand geleden nog niet lag. Deze nieuwe airstrip bleek bij de golfbaan te horen, zodat president Kibaki en andere rijken der aarde hier met hun vliegtuig kunnen landen om een balletje te komen slaan. Het contrast kan niet groter zijn.

Uiteindelijk bereikten we in Vipingo weer de harde weg en zijn we met onze chauffeur naar Watamu gereden tot aan de Mangrove waar hij een stukje grond heeft en zijn familie woont. Nadat we zijn op instorten staande villa hadden bewonderd en weer de nodige handen hadden geschud begonnen we aan onze terugreis. Dit keer over de verharde ´snel´weg waarover we de 80 kilometer tellende afstand in 2 uur naar huis reden in tegenstelling tot de ruim 6 uur die we er op de heenweg over hadden gereden door de bush.