Handen te kort

Nou, eindelijk weer een bericht van ons vanuit het bloed hete Kenya. We zijn na het vertrek van de familie zo druk bezig geweest dat het niet eens meer gelukt is om een bericht te schrijven. Er zijn zoveel dingen te doen en te regelen, en het blijft hier ook allemaal super veel tijd kosten jammer genoeg. Het blijft moelijk voor een Europeaan om daar aan te wennen. Het motto van elke afrikaan is dan ook: Haraka Haraka Haina Baraka wat zoveel betekent als: Haastige spoed is zelden goed, No blessing when you're in a hurry.

Nadat de dames maandag avond zijn vertrokken zijn we dinsdag begonnen met het bouwen van een gemetselde afvalbak. Nu werd het vuil achter het toiletgebouw op een hoop gegooid en om de zoveel tijd verbrand. Als het waait wordt het afval echter alle kanten op geblazen. Een afrikaan is van nature niet echt schoon en vooral kinderen zijn gewend om alles maar op de grond te dumpen. Nu de afvalbak klaar is bestaat er in elk geval duidelijkheid van waar ze het afval in moeten gooien en kunnen ze het ook meteen verbranden een aantal keer per week.

Verder zijn we begonnen met het metselen van een aantal nieuwe veranda's en het open maken van de pijpen die onder Theo's laatste klassen lagen. De pijpen zorgen er normaal voor dat het overtollig regenwater weg kan lopen maar inmiddels zaten ze allemaal verstopt met modder, troep en...kikkers. Met grote metalen pijpen hebben we de gaten opengemaakt en zoveel mogelijk vuil en kikkers eruit gehaald zodat het water weer wegloopt. De veranda's hebben voor de vier klassen gelegd die we twee jaar geleden hebben gebouwd. De planten bakken voor de klassen ( zonder planten ) bleven ook steeds vol water staan en dit begon de muren aan te vreten. Dus nu ze vol zitten met cement loopt het water direkt in de goot die afgelopen keer in mei hebben aangelegd.

In de dagen daarna zijn we begonnen met het nummeren van de bankjes zodat elke klas voortaan verantwoordelijk is voorzijn eigen schoolbankjes. Voorheen werd er continu gesleept met de bankjes zodat het nooit duideijk is hoeveel er tussentijds kapot gaan. Helaas blijft het moeilijk hier de leraren op te voeden. Ze zijn nogal makkelijk en lui. Heb ze daarom vrijdag met schoolclosing day nog maar flink toegesproken dat zij degene zijn die verantwoordelijk zijn voor het gedrag van de kinderen. Als er nooit wordt gezegd dat de kinderen niet in de klas horen te zitten tijdens de pauzes en de kinderen zonder toezicht hun gang kunnen gaan, kun je nagaan wat een zooitje het wordt. Dus nu is iedere leraar verantwoordelijk voor zijn eigen spullen in de klas en dienen ze zelf zorg te dragen dat hun spullen in goede staat blijven, zo niet moeten ze zelf voor de kosten opdraaien. Klinkt echt kinderachtig maar helaas is het soms nodig om zo te werken anders nemen ze het gewoon te gemakkelijk.

Afgelopen donderdag hebben we ook weers eens een cleaning day georganiseerd en hebben we samen met Karen en Marjolein ( twee nederlandse backpackers, die we hier hebben ontmoet ) het hele schoolterrein schoongemaakt en de klassen opnieuw ingedeeld met bankjes. Nogmaals petje af voor jullie hulp want we hebben echt hard gewerkt die dag. Meer dan 45 vuilniszakken vol vuil hebben we opgehaald en verbrand in onze nieuwe vuilnisbak/verbranding oven en hij werkt echt prima.

Ondertussen hebben we ook onze signwriter aan de gang gezet om de lijst met sponsornamen aan te vullen en een tekening te maken op onze nieuwe klaslokalen. Het is helemaal gaaf geworden, die man is echt een artiest. Zonder goed materiaal heeft ie echt een kunstwerk neergezet.

Dinsdag hebben we nog een bespreking gehad met mensen van het APDK ( Association for the Physically Disabled of Kenya ). Deze mensen werken samen met het Liliane Fonds in Nederland en we wilden eens kijken wat ze eventueel voor onze school konden betekenen. Ze hebben in elk geval toegezegd om in 2008 ervoor te zorgen dat de school toegankelijker wordt voor gehandicapte kinderen dus te zorgen voor aangepaste ingangen en toilet. Buiten dat kan John opgeven als er gehandicapte kinderen in de omgeving van school wonen en zullen deze mensen gaan kijken of ze dit kind op een of andere manier kunnen helpen. Een kind met een handicap wordt hier vaak gezien als een vloek en daarom stoppen de ouders het weg zodat niemand dit kan zien. June ( de secretary op school ) vertelde ook een verhaal over de ouders van een van de kinderen op school die ook een gehandicapt kind hebben. Als de moeder naar school komt om met de hoofdmeester te praten dan neemt ze het gehandicapte kind mee naar school en dat bind ze het vast aan het hek als een hond, om vervolgens met de hoofdmeester te gaan praten....vreselijk toch.


Natuurlijk zijn we ook nog een paar keer campagne gaan voeren met John want op 27 december zijn de verkiezingen en hij moet natuurlijk wel zorgen dat hij genoeg stemmen binnenhaalt. We hebben verschillende vrouwengroepen gesproken en ze waren erg te spreken over het idee dat John de nieuwe counciller zou worden. In één kleine groep vrouwen die we samen met Karen en Marjolein bezochten zaten zelfs al twee gehandicapte kinderen dus het zou geen overbodige luxe zijn iets op te zetten om deze kinderen te kunnen helpen.

Op vrijdag hebben we de school officieel gesloten. Ik heb nog een hartig woordje met de leerlingen en leraren gesproken ( in sommige klassen stonden de bankjes al weer door elkaar en dat na een halve dag ) en ik hoop dat er dit keer wat van blijft hangen. De tijd zal het leren. Daarna hebben we cadeautjes uitgedeeld aan de 3 beste kinderen van iedere klas. Yes, de koeien van friesche vlag kwamen goed van pas en ook de armbandjes van Repeat die ik van het werk had meegenomen hebben weer de nodige kinderen blij gemaakt.

Gisteren hebben we de laatste boodschappen an afspraken afgewerkt. Eerst vier uur op John gewacht, die zou om negen uur 's-morgens komen maar dat werd een uur 's-middags. Ben er zo, ben er zo ja ja, heb m gezegd dat ik eens op cursus klok kijken ga sturen. We hebben nog een boormachine gekocht zodat david de bankjes die kapot zijn kan repareren tijdens de vakantie in december. David is toch op school om voor de kippen te zorgen.

Verder hebben we nog een hele voorraad uniformen afgeleverd bij de shop ( gemaakt door de naaister op school ) zodat Nicky deze in zijn voorraad kan opnemen en vanaf volgend jaar hopelijk heel veel gaat verkopen met het nieuwe schooljaar. Voor de shop hadden we eerder deze week ook nog een tweedehands boorduurmachine gekocht waarmee ze weer allerlei soorten versieringen kunnen gaan maken op stoffen voor vrije tijdskleding.

Nou dat was het wel zo'n beetje, we hebben zo veel gedaan dat ik waarschijnlijk de helft vergeten ben te vertellen maar goed. Dat komt misschien later nog.

Ik wil in elk geval alle mensen die hier met ons een bezoek aan school hebben gebracht bedanken voor hun interesse en inzet, helemaal super. Hans en Karina ( love you....maar dat wisten jullie al, edankt voor de coating, het meedenken en de bijdrage voor de spaghetti ) Astrid ( super dat je mee was en ik heb je verhaal gelezen....dit laat je nooit meer los hoor, ik waarschuw je. Bedankt voor je steun ) Cor en Trudi ( Ook bedankt voor jullie financiele bijdrage en ik kom graag een keer mijn verhaal doen bij jullie, bedankt voor het meedenken ) Mart en Ineke ( Bedankt voor jullie interesse en bijdrage ) Linda en Inge ( het was hardstikke leuk met jullie, bedankt voor jullie financiele steun en enthousiasme, waar een avondje tembo al niet goed voor kan zijn he ) en Karen en Marjolein ( buiten het feit dat het heel gezellig was met jullie, super bedankt voor het meehelpen, anders waren we drie dagen bezig geweest ben ik bang, blij dat ik jullie heb leren kennen )

Verder iedereen in Nederland bedankt voor het lezen van mijn verhalen en de steun op afstand d.m.v. de leuke reacties.

THANKS

Ik ga vakantie vieren nu !!!!